21. Co tu się odpierdala?!

 ♪♫♪

     - MARIUSZ WLAZŁY, MARIUSZ! - grzmiała cała hala, gdy kapitan bełchatowskiej Skry podrzucił piłkę, w którą sekundę później uderzył z nieludzką siłą. Halszka przymknęła oczy, modląc się, żeby żółto-niebieska Mikasa wpadła w pomarańczowe pole i tym samym skończyła pierwszy mecz Skierki w tym sezonie. Oczyma wyobraźni odprowadziła piłkę w lewy kąt pomarańczowego boiska, a wrzask kibiców uświadomił ją, że tak też się stało naprawdę.

           Moment później znajdowała się w ramionach swojej przyszłej bratowej i przyjaciółki, które tak samo jak ona, cieszyły się z pierwszego zwycięstwa Skry w tym sezonie. Trzy punkty zdobyte we własnej hali traktowała jak dobrą wróżbę na resztę sezonu, bo kto będzie w stanie zatrzymać ten rozpędzony, bełchatowski walec? Wciąż nie mogła pogodzić się z tym, że podczas zeszłorocznych rozgrywek duma Bełchatowa zajęła zaledwie piątą lokatę i nieustannie wypominała to bratu i reszcie bandy, która wtedy nosiła żółto-czarne barwy.

          Jednak wiedziała, że nowy sezon to czysta kartka i Miguel zrobi więcej wszystko, ażeby powalczyć o ósmą gwiazdę, chociaż niektórzy mogą pukać się w głowę, bo jakim cudem niedoświadczony trener będzie w stanie poprowadzić Skrę po kolejne Mistrzostwo Polski? Ale ona wierzyła; wierzyła w niego i w resztę drużyny. Na tym polega rola prawdziwego kibica; nieważne jak źle będzie szło twojej ukochanej drużynie, zawsze będziesz wierzyć, wspierać i trzymać kciuki. Bycie prawdziwym kibicem to nie tylko chwile radości; to również przejechane kilometry, nieprzespane noce i wylane łzy. Bycie prawdziwym kibicem to powołanie. To tak jak z miłością od pierwszego wejrzenia; wystarczy tylko chwila i wiesz, że nic nie będzie już takie samo. Siatkówka zaczyna wypełniać twoje życie; stawać się jego nie odłączną częścią. I wiesz, że bez niej nic nie byłoby już takie samo.

  - I co? Podobało się? – zagadnął z uśmiechem Wojtek, przedzierając się przez rozhisteryzowane fanki, które bardzo liczyły na zdjęcie z nowym nabytkiem Skierki. Jak na pierwszy raz, Włodarczyk poradził sobie bardzo dobrze; w trakcie meczu udało mu się nawet zdobyć dwa punki bezpośrednio z zagrywki, kilka razy zachwycił na przyjęciu i bez wątpienia był jednym z najskuteczniejszych zawodników. Jak na debiutanta, pokazał się z jak najlepszej strony i to trzeba mu przyznać.

  - No jasne, że mi się podobało – wyszczerzyła się Kłosówna, ściskając w dłoni swój klubowy szalik. – Zawsze mi się podoba, gdy możemy dopisać sobie komplet punktów. Fajnie, że miałeś okazję zagrać w pierwszej szóstce, gratuluję – posłała przyjmującemu uśmiech numer pięć, który należał do kategorii tych, od których Włodiemu powinny ugiąć się nogi. I chyba przyniósł zamierzony skutek, bo przyjmującego oblał soczysty rumieniec, a tempo bicia jego serce natychmiast wzrosło. Sam nie wiedział, dlaczego ta dziewczyna działała na niego tak bardzo, jak jeszcze żadna wcześnie? Fakt, że była piękna i inteligentna, był przecież niezaprzeczalny. Do tego miała pasję – siatkówkę, a Wojtas przecież zawsze to cenił, chociaż zarzekał się, że nie będzie szukał dziewczyny wśród fanek.

  - To może, tak w ramach świętowania oczywiście, dasz… - zaczął Wojtek, niepewnie drapiąc się po głowie.

  - W górę serca, Bełchatów wygrał meeeeeeeeecz! - wrzasnął Karollo, rzucając się w ramiona nieco zaskoczonej siostry. - Widziałaś jak pięknie przyblokowałem przedostatnią piłkę, widziałaś?! - Karol podskoczył wysoko z uniesionymi rękoma, co miało imitować jego mistrzowskie zagranie, o którym przed momentem wspomniał. - No kurwa, to poezja była!

  - Widziałam, widziałam - poklepała brata po ramieniu, uśmiechając się pobłażliwie. - Widziałam także jak dwa razy trafiłeś siatkę. Karolku, musisz popracować nad zagrywką, bo – poza tym, że nie dwukrotnie trafiłeś w siatkę - jesteś bardzo przewidywalny.

  - Ty to zawsze skrytykujesz i podetniesz skrzydła, zamiast pochwalić - mruknął Kłos, mierząc blondynkę przenikliwym spojrzeniem. - Tak, Karol, zajebiście grałeś. Naprawdę podobała mi się twoja gra i uważam, że bez ciebie nie poszłoby tak szybko i sprawnie - nakreślił palcami cudzysłowie. – Wyobraź sobie, że byłoby mi bardzo miło, gdybyś w końcu doceniła to, co robię.

  - Naprawdę dobrze grałeś, braciszku. Myślałam, że wiesz, że bez ciebie nie byłoby tak dobrze – szturchnęła go lekko. – Jestem pewna, że w kwietniu na tej hali będziesz walczył o Mistrzostwo Polski.

  - Jeśli tak będzie, kupię ci najładniejszą torebkę, jaką tylko będziesz mogła sobie wymarzyć. Bez względu na cenę.

  - A ja dorzucę się do tej torebki, oczywiście jeśli zostaniemy Mistrzami - usłyszała za sobą głos Andrzeja i niepewnie spojrzała na niego. Przyglądał jej się przez moment, a potem przerzucił wzrok na jej starszego brata. - Chodźcie do szatni, bo potem mamy zaproszenie kolację w Buenos Aires. Ponoć Piechocki stawia.

  - Jak Piechocki stawia, to idziemy! - Karol klasnął w dłonie i pociągnął Wronę za ramię. - Widziałeś już statystyki?

          Kłosówna odprowadziła środkowych wzrokiem, a następnie spojrzała na Włodarczka, który sprawiał wrażenie nieco zbitego z tropu. Musiała pomachać mu dłonią przed oczyma, ażeby ten odzyskał świadomość. Wojtek uśmiechnął się lekko i wziął głęboki oddech. Halszka doskonale wiedziała co się święci; to, że Włodi chce ją gdzieś zabrać, wiedziała już od momentu zakończenia meczu, ale niestety reszta Skrzatów mogła pokrzyżować ich plany. Chociaż może i stety; przecież nie chciała mącić przyjmującemu w głowie, tym bardziej, że jakiś czas temu wydawało jej się, że czuje coś do Wrony, który swoją drogą chyba już dał sobie spokój. 

  - To ja może też pójdę się przebrać - powiedział cicho Wojtek. - Poczekasz? - zapytał, a gdy kiwnęła głową, oddalił się w kierunku szatni.

♪♫♪

  - Mutczjas gracjas - powtórzył Karol za argentyńskim rozgrywającym.

  - No, no! - pokręcił głową zrezygnowany Uriarte. - Muchas gracias. Muchas! You don't understand me, Karol.

  - Nevermind - Kłos machnął ręką i uśmiechnął się szatańsko. Wzajemna nauka języków obcych, szczególnie po wygranym meczu, była fantastyczną zabawą, której przysłuchiwali się wszyscy zgromadzenie w knajpce. – Say… hmm… Brzęczyszczykiewicz.

  - Brze... WHAT?! - wszyscy zgromadzeni wybuchnęli głośnym śmiechem, widząc zszokowaną minę Argentyńczyka.

          Halszka z uśmiechem na ustach dopiła resztkę pysznego białego wina z kieliszka i poniosła się z miejsca, lekko chwiejąc się na nogach. Zawsze lubiła skrowe wypady do bełchatowskich restauracji, szczególnie te po jakimś zwycięstwie. Żałowała tylko, że tym razem nie było z nimi Winiarskich. Żarty Michała i kawały, które robił Mariuszowi były nieodłączną częścią takich spotkań, dlatego na moment zrobiło się jej przykro. Zresztą zawsze było jej przykro, gdy komuś kończył się kontrakt albo gdy ktoś dostał propozycję z innego klubu. Jedynym wyjątkiem był Kurek; za nim to akurat nigdy nie przepadała.

  - Gdzie idziesz? – zapytał Karol, mierząc siostrę uważnym spojrzeniem.

  - Muszę się przewietrzyć, chociaż na moment. Trochę tu dla mnie za gorąca, a i ostre jedzenie też zrobiło swoje – odpowiedziała z uśmiechem, zakładając na siebie dżinsową katanę, chociaż w środku aż zagotowała się ze złości, wyklinając nadopiekuńczość swojego brata. Tak naprawdę miała ochotę zapalić, ale gdyby Karol zobaczył ją z papierosem w ustach, na pewno by się wściekł. Tak już miał.

  - W sumie ja też się przewietrzę – powiedział Wrona i wziął spory łyk piwa.

          Ich spojrzenia spotkały się na moment, a gdy kiwnęła głową, środkowy podniósł się z miejsca i ruszyli razem w stronę wyjścia. Andrzej zachodził w głowie po jaką cholerę chciał wyjść z tą blond lalunią, ale nienawistne spojrzenie, którym cały wieczór raczył go Włodarczyk, było na to odpowiedzią. Był po prostu o nią zazdrosny i koniecznie chciał dowiedzieć się co jest między nią a Wojtkiem? Wyklinał się w duchu za to, że kazał jej odejść, gdy sama z siebie przyszła i wyznała mu, że coś do niego czuje. Bo on przecież też coś czuł, tylko ta cholerna duma nie pozwalała mu się do tego przyznać. Myślał o niej całymi dniami i nocami, a gdy zobaczył ją przed meczem, poczuł nagły przypływ gorąca.

          Kłosówna nie była mu obojętna. Nigdy. Nawet wtedy, gdy miała kilkanaście lat, kilka kilogramów nadwagi i zdecydowanie zbyt czerwone policzki. Dla niego nie była brzydkim kaczątkiem, bo on dostrzegał w niej to, czego nikt inny nie widział. Co prawda charakter dziewczyny nieco go odstraszał i często stawał się przyczyną konfliktów, teraz - po latach, był pewien, że Halszka Kłos była jego pierwszą miłością.

  - Mam nadzieję, że nie wykapujesz – powiedziała cicho i wygrzebała z torebki paczkę czekoladowych papierosów. – Karol pewnie stwierdziłby, że od jednej fajki dostanę raka – odpaliła papierosa i zaciągnęła się. – W zasadzie to ja nie pale, ale czasami lubię przydymić sobie coś smakowego. Chcesz? – wyciągnęła rękę z paczką w stronę siatkarza.

  - Nie, nie – oparł się o ścianę i dokładnie obserwował, jak dziewczyna wypuszcza dym przez te kształtne usta, które dziś miały barwę soczystej brzoskwini. – Wyglądasz seksownie z tym papierosem, ale jednak wolę cię bez niego – niewiele myśląc, chwycił za tutkę z nikotyną i zdeptał ją. – Kłos… Przepraszam… - powiedział cicho, patrząc w jej oczy, które w świetle lampy iskrzyły niebezpiecznie.

  - Za co mnie przepraszasz? – zapytała, przełykając głośno ślinę. - Za to, że zniszczyłeś mi papierosa? Spoko, mam całą paczkę.

  - Nie. Za tamto.

  - Za tamto…? Możesz doprecyzować? - spojrzała na chłopaka spod uniesionej brwi, drżącymi rękoma wyciągając kolejnego papierosa.

  - Za to, co powiedziałem u mnie w mieszkaniu. Że cię nie chcę… - chwycił jej podbródek i zmusił do popatrzenia na siebie.

  - A teraz nagle znowu mnie chcesz? – prychnęła, odpychając od siebie jego dłoń. – Chyba nawet wiem dlaczego, Andrzejku. Bo Wojtek się mną zainteresował. Pies ogrodnika z ciebie, Wrona - położyła rękę na jego klatce piersiowej i posłała mu mordercze spojrzenie. - Ze mną się tak nie pogrywa, kochany - powiedziała powoli.

  - Kochany…? Podoba mi się to – pochylił się i bezwstydnie musnął jej usta. Odsunął się na moment, by przyjrzeć się jej twarzy. Nierówny oddech, lekko zaróżowione policzki i rozchylone usta, świadczyły o tym, że dziewczyna chce więcej. Musnął ją więc po raz kolejny, z czasem zwiększając intensywność pocałunku. Całował ją mocno, tak jak nigdy wcześniej. Tak, jakby świat miał się właśnie skończyć. Zarzuciła mu ręce na szyję, a on siatkarz przyciągnął ją mocno do siebie, wędrując dłonią pod dżinsową kurtkę i klubową koszulkę. Nie liczyło się nic i nikt. Tylko oni.

  - Co tu się odpierdala?!

_______

Ktoś tu ma dzisiaj urodziny i z tej okazji dodaje rozdział, huhu.

Tak, to ja jestem.

Memoriał wygrany.

Mam nadzieję, ze będzie dobrym prognostykiem przed PŚ.

ask        facebook         39091085