16. Powrotów nie będzie.

♪♫♪

  - Głupi jesteś – mruknęła wściekle i upiła odrobinę soku, obrzucając się w myślach niewybredną wiązanką.

     Jak mogła być tak nieuważna, no jak? Przecież doskonale wiedziała, że nie powinna zerkać tak ostentacyjnie w stronę Andrzeja; na szczęście Karol i reszta zacnego towarzystwa byli zbyt zajęci trwającą właśnie libacją, ale przed czujnym okiem Michała Winiarskiego, jak widać, nie można było się schować. Idiotka! Kompletna idiotka, która nie potrafi być ostrożna. Jedyną opcją było tylko pójście w zaparte; będzie zaprzeczać do momentu aż sama nie zacznie wierzyć w to, że Wronka nic dla niej nie znaczy. Bo przecież nie znaczy! Nie mogła przecież poczuć czegoś do kogoś takiego jak Wrona.

     A przynajmniej nie powinna…

     Miała być silną, młodą i niezależną kobietą. Miała czerpać życie pełnymi garściami, upijać się szczęściem i spełniać marzenia, a żaden osobnik płci męskiej nie był jej przecież do tego potrzebny. Miała nie wspominać drania, który roztrzaskał jej serce na milion kawałeczków, zostawiając po sobie tylko bajerancki pierścionek, który miał być obietnicą zamążpójścia. Miała być szczęśliwa, tak cholernie szczęśliwa, jak nikt jeszcze przed nią. Ale co jeśli wyznacznikiem jej szczęścia i wypełnieniem pustki pozostawionej przez Aleksandra, miał być nowy środkowy PGE Skry Bełchatów? Oznaczało to, że gorzej już być nie może...

  - Głupi - niegłupi, nieważne. Na pewno nie jestem ślepy, koleżanko – posłał jej jeden z tych swoich czarujących uśmiechów i zakręcił w dłoniach szklanym naczyniem. Przeszywającym wzrokiem dokładnie badał każdy milimetr jej twarzy i z kolejnymi sekundami upewniał się w tym, że ma rację. Otóż twarz Halszki Kłos była jak otwarta księga, z której wszystko można było wyczytać. Na przykład ta długa zmarszczka tuż nad dwójką ślicznych, błękitnych oczu świadczyła o tym, że blondynka najchętniej zdzieliłaby go po głowie. – A skoro się tak zarzekasz, to na pewno jest coś na rzeczy. I dobrze, Andrzej to fajny chłopak i powiem ci, że pasujecie do siebie. Karol chyba też nie miałby nic przeciwko; przecież znają się praktycznie od zawsze i wiedziałby, gdzie go znaleźć, gdyby nawywijał, nie sądzisz?

  - Miedzy mną a Wroną niczego nie ma, rozumiesz? – powiedziała nieco za głośno, strącając przy okazji szklankę z sokiem, która spektakularnie robiła się na kremowej terakocie. Posłała mu jeszcze jedno nienawistne spojrzenie, co spotkało się z głupim uśmieszkiem przyjmującego i głęboko westchnęła. – Widzisz, co narobiłeś? Awesome...

     Chwyciła podobno nigdy niekończącą się rolkę ręcznika papierowego i zaczęła histerycznie ścierać rozlany sok, nie bacząc na pobite szkło. Wyrwało jej się nawet kilka niewybrednych przekleństw, których nie powstydziłby się pan Żulian spod sklepu, a siedzący na wprost niej Winiarski, po raz kolejny zaśmiał się perliście. Zmierzyła go morderczym wzrokiem i wyrzuciła mokry papier do kosza, umiejscowionego pod zlewem, a następnie umyła dłonie.

     Głupi dupek z tego Winiarskiego! Mógłby te wszystkie spostrzeżenia zachować dla siebie, a przed momentem obudził bestię. Chociaż w myślach przyznała mu odrobinę racji, w życiu nie przyznałaby się do tego publicznie. Andrzej Wrona zdecydowanie nie był facetem, jakiego szukała. Bo właściwie nie szukała żadnego faceta. Ba!, wręcz urodziła się do tego by być singielką. Niezależną uczuciowo i emocjonalnie kobietą, która swoje dobro powinna stawiać ponad wszystko inne. Facet to tylko problem; porozrzucane skarpetki, brudne naczynia i ohydne piwsko w lodówce. Facet to nieprzespane noce, tysiące wylanych łez i setki zużytych opakowań chusteczek higienicznych.

  - Coś się stało? – rozczochrana głowa Wrony wyłoniła się zza futryny, a Halszka wyglądała jakby zobaczyła ducha. – Wszystko okej? Wydawało mi się, że słyszałem tłukące się szkło – zmierzył badawczym wzrokiem Halcię i Michała, który machał wesoło nogami.

  - Mała awaria, ale wszystko już posprzątane – wyszczerzył się Winiarski, schodząc z wysokiego, barowego krzesła. – Zatorski już zdążył się zrzygać czy jeszcze walczy z bombą?

  - Chwilę temu jeszcze kontaktował, ale stwierdził, że pojedynkują się na ślinę – mruknął w stronę Winiara, nie odrywając wzroku od Halszki, która po kilku głębokich wdechach, w końcu doszła do siebie. – Na pewno wszystko gra?

  - Tak, ale twoje zbiory uszczupliły się o jedną szklankę – powiedziała cicho. – Odkupię ci, jeśli byłeś tak bardzo do niej przywiązany.

  - Nie trzeba – uśmiechnął się ciepło. – Chociaż to była wyprawka od mamy, zanim jeszcze zacząłem grać w Bydgoszczy – kąciki jego ust wzniosły się jeszcze bardziej.

     Dzisiejszego wieczora wyglądała tak ładnie, że nie sposób było oderwać od niej oczu. Halszka Kłos z każdą chwilą podobała mu się coraz bardziej i podświadomie czuł, że to działa w obie strony. Te wszystkie pocałunki musiały przecież coś znaczyć. Powinien wziąć sprawy w swoje ręce i postawić sprawę jasno. Chciał spotkać się z Halszką, chociaż doskonale wiedział, że nie spodoba się to Karolowi. Zawsze był przewrażliwiony na jej punkcie i chyba nic nigdy tego nie zmieni. Niemniej jednak, postanowił zaryzykować. Nic w życiu nie jest tak irytujące, jak właśnie niedomówienia, szczególnie w kwestii uczuć.

  - No to komu w drogę, temu trampki kradną - przyjmujący klasną w dłonie i pomknął w stronę salonu, śpiewając głośno Żółte tulipany.

  - Idiota... - wymruczała Kłosówna, odprowadzając go wzrokiem. Pieprzony, wszystko widzący idiota.

  - Nie sposób się nie zgodzić. Pięknie dzisiaj wyglądasz. To znaczy zawsze pięknie wyglądasz, ale dzisiaj jakoś szczególnie - delikatny rumieniec wpłynął na jej twarz, co chciała ukryć poprzez ostentacyjne odwrócenie się.. – Lubię, gdy się rumienisz; jesteś wtedy taka słodka – zbliżył się o kolejny krok, stając tuż za jej plecami. Czuł słodki zapach jej perfum, który doprowadzał go do szaleństwa. Miał ją na wyciągnięcie ręki i jedyną rzeczą, o jakiej marzył, było wpicie się w te kształtne, malinowe usta.

  - Ale potem otwieram usta i czar pryska? Słyszałam to już gdzieś… - powiedziała, stając z nim twarzą w twarz. Lewa ręka Andrzeja automatycznie odszukała jej prawą dłoń i splotła z nią palce. Przez ciało blondynki przeszedł dreszcz, nie potrafiła jednak określić, jakimi emocjami był on wywołany. – Andrzej…

  - Halciu, przecież wiem, że ja też nie jestem tobie obojętny. Nie uciekniesz przed tym. Wiem, że przed wyjazdem zachowywałem się dziwnie, ale po prostu musiałem wszystko ułożyć sobie w głowie i teraz jestem pewien, tego co czuję. Cały czas o tobie myślałem – pochylił się lekko i już czuł na ustach jej świeży oddech, gdy blondynka cofnęła się o krok. – O co chodzi?

  - To i tak zabrnęło już za daleko – skrzyżowała ręce na piersiach. – Wrona, posłuchaj… Nic z tego nie będzie. Może tobie wydaje się, że coś tam poczułeś, ale między nami niczego nie ma. Przynajmniej z mojej strony.

  - Z twojej strony, dobrze powiedziane – odwrócił od niej wzrok i oparł dłonie o blat. – No trudno. Przynajmniej spróbowałem. Pamiętaj tylko, że powrotów nie będzie. Miłej zabawy.

     I wyszedł z kuchni, tak samo jak z jej życia.

     Czy można być pijanym po zjedzeniu bombonierki wiśni w likierze? Najprawdopodobniej można, przynajmniej takie wrażenie sprawiała Halszka Kłos, w momencie, gdy pochłaniała ostatnią z czekoladek. Co chwila wybuchała głośnym śmiechem, a łzy jednocześnie spływały potokami z jej policzków. Kalina pomyślała, że te kosmetyki wodoodporne to jednak boski wynalazek i podała przyjaciółce kolejną paczkę chusteczek higienicznych.

  - Powiesz mi w końcu co jest grane? – Malińska usiadła obok przyjaciółki i przyjrzała jej się badawczym spojrzeniem. Nigdy nie widziała Halszki w takim stanie; nawet wtedy, gdy zostawił ją Aleksander zachowywała się jakoś inaczej; z klasą, tak jak to przystało prawdziwej damie. To Kalina była zwolenniczką pozbywania się emocji w taki sposób, jaki robiła to teraz Kłosówna, która przed godziną wpadła zaryczana do jej kawalerki.

  - Wrona się we mnie zakochał – wymruczała, wybuchając głośnym szlochem. – A ja… - załkała – a ja powiedziałam, że nic między nami nie będzie! Rozumiesz?! Właściwie dlaczego ja to zrobiłam…? – usta ułożyły jej się w podkówkę i rozryczała się na dobre.

  - Chodź tu, głupi Kłosie - przyjaciółka przyciągnęła ją do siebie i pogłaskała po głowie. – Nie możesz całe życie uciekać przed uczuciami. Myślę, że jutro będziesz tego żałować – dodała cicho różowowłosa. 

________________

Wiem, że nawaliła i zaniedbuję Was ogromnie,

ale w życiu każdego człowieka przychodzi taki okres,

kiedy jedyne na co ma się chęć,

to strzelenie sobie kulki w łeb.

Powoli żegnam ten okres 

i myślę, że nigdy nie będzie już dobrze.

Patka, dziękuję za wszystko :*

ask                            facebook                                    39091085