15. Bujać to ja, ale nie mnie.

♪♫♪

Jakiś czas później...

      Lipa. Jedna wielka, pierdolona lipa. Tak ogólnie można było skomentować występ polskich siatkarzy na Mistrzostwach Europy, rozgrywanych w Polsce i Danii. Miał być finał w Kopenhadze i złote medale na szyjach reprezentantów Polski, a skończyło się na ogromnym rozczarowaniu i gorzkich łzach kibiców w gdańskiej Ergo Arenie. Stare przysłowie, mówiące o tym, że jeśli ktoś nie wygrywa 3:0, przegrywa 3:2, niestety w tym przypadku sprawdziło się, łamiąc przy okazji serca tysiącom polskich kibiców. Znacznie lepiej powiodło się Karolowi i reszcie spółki na letniej Uniwersjadzie, odbywającej się w Kazaniu. Przynajmniej oni przywieźli medal i to nie byle jaki, bo srebrny, ulegając tylko Rosjanom, a nie frajersko odpadli na barażach. Kalkulacje trenera Anastasiego wyszły wszystkim bokiem i na pewno ktoś za to beknie.

      Stał właśnie przed drzwiami swojego nowego, klubowego mieszkania, boleśnie ściskając klucze w prawej dłoni. Doskonale wiedział, że w momencie, gdy przekręci zamek w dębowych drzwiach z numerem 8, rozpocznie się jego nowe życie. Mimo, iż niecierpliwie wyczekiwał tego momentu, odkąd pewnego pięknego dnia zatelefonował do niego Konrad Piechocki z propozycją przejścia do bełchatowskiej drużyny, teraz najchętniej wziąłby nogi za pas i uciekł tam, gdzie pieprz rośnie. W duchu wyzwał się od kretynów, a następnie wziął głęboki oddech i powoli włożył metalowy przedmiot do wkładki, przekręcając go dwukrotnie.

      Mieszkanie już od progu zrobiło na nim spore wrażenie; wielka, lustrzana szafa w przedpokoju i ściany w kolorze kawy z mlekiem, doskonale współgrające z mahoniowymi panelami, były w jego stylu i gdyby sam miał je urządzać, przedpokój wyglądałby dokładnie tak samo. Zostawił w progu dwie walizki i ruszył na dalsze zwiedzanie. Przytulna sypialnia, nowoczesna kuchnia i wszechstronny salon, upewniły go w przekonaniu, iż bardzo dobrze będzie mu się tam mieszkać. Kilka osobistych pierdół, które nadadzą mu charakter i będzie super. 

  - Nowy rozdział w życiu Andrzeja Wrony czas zacząć – mruknął, rozsiadając się wygonie na salonowej kanapie.

      Co zmieniło się w życiu Halszki Kłos w ciągu ostatnich kilku tygodniu? Właściwie nic, oprócz tego, że mogła pochwalić się pracą licencjacką obronioną na piątkę i tym, że od października rozpocznie kolejne studia; tym razem postawiła na dziennikarstwo i komunikację społeczną na Uniwersytecie Łódzkim. Politologia była fajna, jednakże obie z Kaliną stwierdziły, że dwa lata studiów magisterskich z tegoż kierunku, byłyby tylko stratą czasu i trzeba spróbować czegoś innego. Oczywiście nadal stanowiły tandem; w tym przypadku nic się nie zmieniło.

      Tuż po powrocie do Bełchatowa, Karol zapowiedział obu swoim dziewczynom, że zgodnie z prastarym zwyczajem, w nowym mieszkaniu Andrzeja Wrony, trzeba zrobić parapetówkę. I to niebyle jaką, bo połączoną z pożegnaniem rodziny Winiarskich, która rozpoczynała zagraniczne wojaże w zimnej i dalekiej Rosji. Halszka, która przez ostatnie tygodnie, usilnie starała się nie myśleć o Wroniastym, co szczerze mówiąc, wychodziło jej z różnym skutkiem, nie przyjęła tej wiadomości z huraoptymizmem. Doskonale wiedziała, że gdy przesadzi z alkoholem, rozwiąże jej się język i powie coś, czego prawdopodobnie będzie potem tego żałować. Dlatego dzisiejszą imprezę postanowiła spędzić na trzeźwo, kusząc się ewentualnie na lampkę jej ulubionego, czerwonego wina.

       Całe to przepędzanie Andrzeja Wrony z głowy, niezbyt odnosiło skutek. Właściwie myślała o nim w każdej chwili; oglądała każdy mecz z jego udziałem, starała się subtelnie wypytywać Karola i Zatiego podczas rozmów telefonicznych, ba!, nawet z samym zainteresowanym wymieniła kilka esemesów; niby zwykłych koleżeńskich, ale cieszył ją jakikolwiek kontakt z środkowym. Myśl o tym, że zaczyna czuć coś do siatkarza, spędzała jej sen z powiek. Przecież po tej całej aferze z Aleksandrem, miała odpuścić sobie wszystkich facetów. A tym bardziej kogoś, kto swoją obecnością zatruwał jej pół dzieciństwa.

      Dwoje niebieskich oczu, z dokładnie wytuszowanymi rzęsami i idealnie narysowanymi kreskami na górnych powiekach, wpatrywały się w jej śliczne oblicze. Gustowna fryzura, a’la Audrey Hepburn, utrwalona przez Kalkę dużą ilością lakieru do włosów, prezentowała się całkiem nieźle i spodobała się nawet wiecznie niezadowolonej ze swoich włosów Kłosównie. Malinowa sukienka do kolan, doskonale ukazywała atuty jej nienagannej figury, a niebotycznie wysokie szpilki, wydłużały nogi o ładnych kilkanaście centymetrów. Przejechała jeszcze usta brzoskwiniowym błyszczykiem, nadając im kuszący połysk i wzdychając ciężko nad swoim losem, wyszła z pokoju. Karol stał już w korytarzu i poprawiał swoją, jak mu wydawało się, szałową fryzurę, przepychając się z biedną Lonką przy lustrzanej tafli. W mniemaniu Halszki, wyglądał co najmniej śmiesznie z tymi postawionymi we wszystkie strony włosami, ale nie zamierzała psuć bratu humoru.

  - Idziemy? – zapytała, zarzucając sobie torebkę przez ramię.

  - Taa, idziemy – wymruczał Karol, sięgając po klucze. – Tylko proszę cię, zachowuj się. Żadnych wrednych uwag wobec Andrzeja. Przynajmniej pod jego dachem, rozumiemy się?

  - Będę spokojna do momentu, gdy nikt nie wyprowadzi mnie z równowagi – otworzyła drzwi i wyszła na klatkę schodową, teatralnie przewracając oczyma. – No chodźcie, bo się rozmyślę – warknęła jeszcze, popędzając Ilonę i Karola.

     Spotkania towarzyskie, w których uczestniczyli zawodnicy PGE Skry Bełchatów były, mówiąc kolokwialnie, dzikim melanżem z morzem alkoholu, przez który kilka dni później w szatni wszyscy dowiadywali się nowych faktów na swój temat, jednocześnie zapadając się ze wstydu pod ziemię. Oczywiście, niby każdy znał swój umiar, ale zawsze kończyło się, że któryś ze Skrzatów zaliczył przysłowiowego zgona, stając się tym samym powodem do żartów na kilka kolejnych tygodni. Najczęściej tą osobą był Paweł Zatorski, który dzisiaj wyjątkowo spokojnie siedział obok laptopa, puszczając największe hity i racząc się słabym drinkiem, tłumaczył wszystkim, że dziś nie zamierza kompletnie się zalać. A wszystko to pod czujnym okiem jego dziewczyny, Eweliny, która nie zamierzała nieść zwłok siatkarza przez cały Bełchatów i której kilkaset razy obiecywał, że nie napije się tak, jak podczas ostatniej imprezy, kiedy to spektakularnie zrzygał się na środku salonu w mieszkaniu Kłosów.

  - Zati, nie obiecuj, bo i tak znając życie, za góra trzy godziny będziesz śpiewał ,,Dla mnie luty, dla ciebie maj”, robiąc przy okazji striptiz dla ubogich, tak jak na urodzinach Bąka w zeszłym roku – Winiar z wielkim sceptyzmem przysłuchiwał się obietnicom młodego libero, jednocześnie polewając wódkę do kieliszków, a reszta towarzystwa zaniosła się śmiechem na samo wspomnienie wydarzenia. - Halszka, ty nie pijesz…?

  - Nie, ja dzisiaj winko. I to w małych ilościach – uniosła do góry lamkę, w której znajdowała się czerwona, półwytrawna ciecz i posłała Winiarskiemu ciepły uśmiech, jednocześnie myśląc, że w przyszłym sezonie bardzo będzie brakowało go nie tylko w Skrze, ale również na klubowych imprezach. Zawsze tryskał dobrym humorem i nigdy nie było wiadomo czy nie robi sobie z ciebie jaj. Michał należał do osób, których po prostu nie dało się nie lubić.

       Kątem oka widziała, jak przez twarz gospodarza przebiega cień uśmiechu, jednak, o dziwo, nie rzucił żadnym błyskotliwym tekstem na temat jej przedstawienia sprzed kilku tygodni, kiedy to spektakularnie zwymiotowała na środku korytarza, za co podziękowała mu w duchu. Ogólnie Wrona od krótkiego powitania w progu swojego mieszkania, nie zamienił z nią ani jednego słowa, co było dla niej wielkim szokiem. Żadnych uwag, zaczepek słownych – nic. Null. Zero. Nothing. Odrobinę ją to zdezorientowało; przeczuwała jednak, że nie podejmuje żadnego ataku ażeby uśpić czujność wroga. Do tego to jego dziwne zachowanie przed wyjazdem do Spały, które zastanawiało ją do tej pory. Zdecydowała jednak, że z podpytywaniem Wrony zaczeka do momentu, gdy ten będzie już całkiem wcięty, co z pewnością rozwiąże mu język.

     Dyskretnie rozejrzała się po salonie i z wielkim zdziwieniem przykazała, że był świetnie urządzony; był znacznie większy niż ten, w mieszkaniu Kłosów, z nowoczesnymi, aczkolwiek stylowymi meblami, szarymi kanapami i kawowymi ścianami. Wszystko współgrało idealnie i jednocześnie tak pasowało do Andrzeja, który swoją drogą, od kilku chwil intensywnie jej się przyglądał. Spojrzała na niego, a on bezczelnie puścił jej oczko. Fuknęła głośno, odwracając głowę w stronę Pauliny, żony Szampona, która właśnie zawzięcia esemesowała z nianią Arka. Wrona chrząknął, chwycił swój kieliszek i podniósł się z kanapy.

  - Chyba wypadałoby walnąć jakaś mowę; coś w stylu bronkowego orędzia noworocznego, nie? – przez towarzystwo przeszedł cichy pomruk śmiechu. – Nigdy nie byłem w tym najlepszy…

  - Streszczaj się, Wronka, bo alkohol nam się grzeje, a ciepłe mnie nie kopie – wtrącił Kłos, patrząc wyczekująco na kumpla.

  - Dobra, dobra – uniósł ręce w obronnym geście i przewrócił oczyma. – Karollo jak zwykle nienachlany, a poza tym, ciebie każdy alkohol kopie… Tak w wielkim skrócie; cieszę się, że tu ze mną jesteście i że w przyszłym sezonie będziemy razem kołkować w Skrze. No, nie ze wszystkimi, bo niektórzy wolą zarabiać miliony z daleka od Polszy – zebrani goście westchnęli ciężko, zerkając na Michała Winiarskiego, który przewrócił oczyma, mrucząc ,,przecież mówiłem, że w przyszłym sezonie, góra za dwa, wrócę!’’ – niemniej jednak, fajnie, że tu jesteście i niech poniesie nas melanż. Oby mi się tu dobrze mieszkało, a wam super imprezowało! – przechylił kieliszek, wlewając sobie jego zawartość do gardła, a wszyscy zebrani kilka sekund później uczynili to samo.

  - Ładnie dzisiaj wyglądasz – stanął w progu wronowej kuchni i posłał jej jeden z tych swoich cudnych uśmiechów, które sprawiały, powinna zacząć rozpływać się jak czekoladka na słońcu. I pewnie rozpływałaby się, gdyby nie znała tak dobrze tego kawalarza. – To znaczy zawsze ładnie wyglądasz, ale dzisiaj szczególnie. Będę tęsknił za tym widokiem – wskazał na niej niebotycznie długie nogi, wzdychając ciężko. – Gdybym tylko był młodszy, no i oczywiście nie miał żony…

  - Odwal się, Winiar – wyszczerzyła się, nalewając do dwóch szklanek soku porzeczkowego i podała przyjmującemu jedno z naczyń. – Jak tam idzie pakowanie? Dagmara już pewnie projektuje salon w nowym domu – podała przyjmującemu naczynie z sokiem, dokładnie obserwując twarz siatkarza.

  - A jak! Szał na całego. Udzielił się on nawet Oliemu, bo ciągle nadaje o nowym pokoju, nowym przedszkolu i kolegach. Nawet bariera językowa nie wydaje mu się tak straszna; powoli poznaje już cyrylicę i potrafi samodzielnie się podpisać. Wszyscy się cieszą, tylko ja mam pewne obawy czy dobrze zrobiłem, odchodząc ze Skry? – westchnął i usiadł na krześle przy barku, przekręcają szklankę w dłoniach. – Wiesz, Bełchatów to znaczna część mojego życia. Tutaj osiągnąłem wszystko, co siatkarz może sobie wymarzyć i żal mi opuszczać Skrę i przede wszystkim was. Nie mogę sobie wyobrazić, że nie będę już mógł po treningach chować Szamponowi ubrań albo tych naszych melanży, jak chociażby ten dzisiejszy – westchnął, drapiąc się po głowie. – Ale zanim wyjadę, muszę dowiedzieć się jeszcze jednej rzeczy...

  - Mianowicie? – uniosła brew, wpatrując się w niebieskie oczy Winiara, w których zakochane były wszystkie Polki w wieku od lat 3 do 103. Sama kiedyś zaliczała się do nich, jednakże z czasem ta miłość jej przeszła. Oczywiście, Michał nadal podobał jej się wizualnie, bo przecież jest przystojny i nawet na Kalinie robił wrażenie, ale nie potrafiła patrzeć na niego inaczej niż na kumpla, z którym można było konie kraść.

  - Czy ty i Wrona… no wiesz! – poruszał znacząco brwiami.

  - Co?! W żadnym wypadku! – zaprzeczyła, wylewając na blat stołu odrobinę cieczy. Nerwowo złapała rolkę ręcznika papierowego i wytarła rozlany napój. – Przecież my się nawet nie lubimy, żeby nie powiedzieć, że nie możemy na siebie patrzeć, a ty mnie posądzasz o takie rzeczy. Musisz wybrać się do okulisty, Winiar. Bezapelacyjnie. 

  - Oj, Halszka – posłał jej pobłażliwy uśmiech, chwytając za dłoń, ściskającą mokry papier. – Ile my się znamy, co? Bujać to ja, ale nie mnie. Poza tym, wytłumacz mi dlaczego, skoro jak twierdzisz, nie pałacie do siebie sympatią, jedno od drugiego nie potrafi oderwać oczu…? Ja ślepy nie jestem i mam jakieś tam pojęcie o sprawach damsko-męskich.

     Zastanowiła się chwilę na słowami Michała i połowicznie przyznała mu rację; fakt, kilkakrotnie zdarzyło jej się zerknąć w stronę środkowego i spotkać się spojrzeniami, ale nie działo się to cały czas, tak jak próbuje jej to wmówić Michał. Poza tym, zerkała zapobiegawczo, ażeby móc stwierdzić, że nowy środkowy Skry, nie kombinuje czegoś za jej plecami. Być może popadała w paranoję, ale Wrona naprawdę był do wszystkiego zdolny i pewnie bardzo chętnie wywinąłby jej jakiś numer. Tak, zerkała tylko dlatego.

     A może jednak ten głupi Winiar ma rację? Może te niezobowiązujące buziaki nie były takie niezobowiązujące? Może Halszka Kłos, której niejaki Aleksander rozbił serce na milion kawałków, zalazła w końcu kogoś, kto będzie w stanie je posklejać?

______________________________

Przepraszam, życie mnie przytłoczyło.

ask                          facebook                             39091081