12. Musisz dostosować się do moich zasad, moja panno.

♪♫♪

      Chyba każdy człowiek ma takie chwile, że ściany ukochanego domu, tudzież mieszkania, stają się zbyt ciasne i po prostu musi z niego wyjść, ponieważ najzwyczajniej w świecie się w nich dusi. I tak również było z Halszką Kłos, dla której te sto trzydzieści cztery metry kwadratowe, obecnie miały wielkość kufra z przedwojennymi, rodzinnymi pamiątkami, stojącego w kącie strychu domu należącego do jej babci. Doskonale pamiętała jak babcia pozwalała jej przebierać się w suknie pachnące naftaliną, które pamiętały jeszcze Powstanie Warszawskie. Tym bardziej, że w mieszkaniu unosił się zapach perfum pewnego osobnika, o którym przecież obiecała sobie nie myśleć. Jak to dobrze, że już jutro rano chłopaki pojadą na zgrupowanie do Spały i w końcu będzie miała z głowy tego cholernego Andrzejka, chociaż doskonale wiedziała, że to, iż nie będą widywać się codziennie, nie będzie równoznaczne z tym, że środkowy nagle przestanie zaprzątać jej blondwłosą głowę. I owa myśl frustrowała ją coraz bardziej.

      Kontrolne spojrzenie w lustrzanej tafli potwierdziło to, iż jej wygląd jest dostatecznie dobry, ażeby mogła pokazać się ludziom, którzy przechadzali się właśnie bełchatowskimi uliczkami. Założyła na stopy sportowe obuwie, do kieszeni jeansowych rurek wrzuciła kilka złotych monet oraz telefon komórkowy i zamknęła mieszkanie, a kiedy weszła do windy, poczuła przemożną chęć na lody truskawkowe. Bełchatów w okresie wiosny był po prostu piękny; zresztą dla Halszki zawsze był piękny bez względu na to, jaka aktualnie panowała pora roku. Nienawidziła za to wielkich, zatłoczonych miast, dlatego z wielką przyjemnością przeniosła się do Bełka i nawet to, że praktycznie codziennie musiała tłuc się kilkadziesiąt kilometrów rozklekotanym pekaesem, aby dotrzeć na uczelnię, jej nie przeszkadzało.

      Już z daleka widziała szyld dyskontu z uśmiechającym się do niej owadem. Jak dobrze, że Biedronki znajdują się niemalże na każdym kroku w większości miast w Polsce i produkują niesamowite lody, oblane białą czekoladą, która mimo tego, że zawsze kojarzyła się Halszce z mydłem, w tym przypadku była przepyszna. Zmierzała już w stronę lodówek, gdy przy stoisku z jogurtami zobaczyła znajomą postać, która z wielkim skupieniem starała się przeczytać coś z wieczka jakiegoś butelkowanego kefiru. Momentalnie na jej twarz wpłynął ogromny uśmiech; zawsze reagowała tak na tego człowieka, a zważywszy na to, że nie widzieli się od roku, jej radość wręcz sięgnęła zenitu.

  - Miguel! – krzyknęła Kłosówna, biegnąc między półkami wręcz na złamanie karku. Nowo powołany szkoleniowiec PGE Skry Bełchatów, odwrócił się i zmrużył oczy, starając się dostrzec, kto pędzi w jego stronę, a gdy blondwłose tornado było już niedaleko, uśmiechnął się szeroko. – Miguel, jak się masz? – zawołała po hiszpańsku, dokładnie pamiętając jak po jednym z treningów miejscowej drużyny, rozgrywający nauczył ją kilku zwrotów w swoim ojczystym języku.

  - Halszka! – uśmiechnął się, przytulając do siebie blondynkę. – Jak zwykle zjawiskowo piękna. Gdybym tylko był młodszy i nie miał rodziny… – zmierzył ją od czubka głowy po palce u stóp, a kąciki jego ust jeszcze bardziej się rozszerzyły. Zawsze lubił tę małolatę i uważał ją za część skrowej rodziny. Była na każdym meczu rozgrywanym w Energii i razem z nimi świętowała wszelkie sukcesy, jak również przeżywała porażki. Zawsze podziwiał ją i Karola za to, jakim są zgranym i kochającym się rodzeństwem, bo przecież spółka Kłos&Kłos była razem przeciwko całemu światu. – Niech zgadnę; nadal nie odpuszczasz żadnego meczu Skry?

  - No pewnie. I nadal chadzam na mecze w twojej koszulce – powiedziała skromnie, przechodząc na angielski i lekko czerwieniąc się na policzkach. Falasca i Antiga bez wątpienia były jej ulubieńcami; zawsze twierdziła, że ci dwaj zawodnicy oraz Mariusz Wlazły, który był wręcz jej siatkarskim guru, stanowią superteam. Poza tym, prywatnie bardzo lubiła się z całą trójką i nigdy nie czuła tej dość sporej różnicy wieku, fantastycznie rozumiejąc się z siatkarzami siedmiokrotnego Mistrza Polski. Bo Skra tak naprawdę zawsze była jedną, wielką rodziną i ktoś, kto chociażby na moment wchodził w jej szeregi, już na zawsze pozostawał jej członkiem. - Gratuluję, Miguel. Naprawdę gratuluję. Super, że wracasz do Bełchatowa, bo strasznie brakowało nam tutaj ciebie.

  - Dziękuję. Mam nadzieję, że podołam roli trenera i w końcu powrócimy na właściwe miejsce - puścił jej oczko. - Przyjechałem dzisiaj dopełnić wszelkich formalności, ale pojutrze jedziemy z rodziną na wakacje, więc nie bardzo będę mógł nacieszyć się Bełchatowem - Falasca wzruszył lekko ramionami. - Słyszałem, że twój szalony brat dostał powołanie do kadry; pogratuluj ode mnie temu nicponiowi i powiedz, że teraz skończy się obijanie z Zatim na treningach. Ja już się o to postaram.

  - Dziękuję bardzo w imieniu nicponia - Halszka zaśmiała się, zarzucając do tyłu swoje długie, jasne włosy. - Fajnie było cię znowu spotkać. Może jakaś kawa?

     Kilkanaście par skarpetek, kilkanaście par bokserek i stos złożonych w równą kostkę koszulek, znajdowały się już w ogromnej walizce należącej do Andrzeja, wypełniając jedną trzecią jej pojemności. Doprawdy, wciąż zachodził w głowie, dlaczego dał ją sobie wcisnąć w jednej z bydgoskich galerii. Ale wiadomo – wyprzedaże, więc kto by przepuścił taką okazję? Jeszcze tylko kilka rzeczy, kosmetyczka i będzie stuprocentowo gotowy na rozpoczęcie zgrupowania reprezentacji w Spale. Jak dumnie to brzmi – on, Andrzej Wrona, zawodnik PGE Skry Bełchatów i Reprezentacji Polski. Rozejrzał się jeszcze raz po karolowym salonie i upewniwszy się, że pozbierał już wszystkie swoje rzeczy, odetchnął z ulgą. Strach pomyśleć, co byłoby, gdyby ta nadpobudliwa siostrunia Kłosa, mająca obsesję na punkcie porządku, zobaczyłaby jaki bajzel panował w pomieszczeniu jeszcze kilkanaście minut temu. Przez moment zastanawiał się, gdzie podziewa się ten blondwłosy potwór, ale skarcił się w myślach i szybko odrzucił od siebie tę myśl. Doskonale wiedział, że im szybciej przestanie o niej myśleć, tym lepiej dla niego. I dla jego zdrowia psychicznego.

  - I jak ci idzie? – zapytał Karol, niosąc dwie szklanki z zimnym sokiem pomarańczowym, a następnie spoczął na prowizorycznym łożu Andrzeja.

  - Już zbliżam się ku końcowi – mruknął Wrona, zamykając wieko walizki i przesuwając ją w kąt pomieszczenia. – A tobie?

  - Ja nie mam do tego głowy. Czekam aż Halszka wróci i mnie spakuje – wzruszył lekko ramionami i wyszczerzył się. – Właśnie, ciekawe gdzie ona się podziewa? Mówiła ci coś? – zapytał, wyciągając z kieszeni telefon, który po wybraniu numeru, przyłożył do ucha. – Nie odbiera… Dziwne.

  - Może umówiła się z Kaliną? – zrzucił Andrzej, upijając odrobinę zimnego napoju.

  - Wtedy na pewno by odebrała – westchnął Karol, próbując ponownie dodzwonić się do siostry.

      W tym samym momencie, drzwi mieszkania otworzyły się i w progu stanęła sama zainteresowana. Zdjęła buty, które postawiła równiutko pod ścianą i nucąc pod nosem jakąś melodię, zasłyszaną w radiu, ruszyła w stronę kuchni. Wrona przeniósł wzrok na przyjaciela, przez którego twarz przebiegły chyba wszystkie kolory tęczy i mógłby przysiąc, że gdyby był postacią z kreskówki, z jego uszu buchnęłaby para wodna.

  - Czemu nie odbierasz telefonu? – krzyknął Karol, podnosząc się z kanapy. Był wściekły, naprawdę wściekły. – Gdzie ty w ogóle byłaś?

  - Spotkałam Miguela, potem poszliśmy na kawę i jak zwykle zagadaliśmy się – wzruszyła lekko ramionami, nie widząc w tym nic złego. – Bardzo miło, że się o mnie martwisz, Karolku, ale naprawdę niepotrzebnie. Nie wiem, czy pamiętasz, że mam już dwadzieścia dwa lata i potrafię sama o siebie zadbać.

  - To, że masz tyle lat, nie oznacza, że możesz nie odbierać ode mnie telefonu, Halszko Kłos. A jeśli mieszkasz pod moim dachem, musisz dostosować się do moich zasad, moja panno – warknął środkowy Skry i ruszył w stronę swojej sypialni, trzaskając głośno drzwiami.

      Wrona i Kłosówna odprowadzili go wzrokiem, a następnie wymienili zdziwione spojrzenia. Do tego, że Karol uwielbiał jej matkować i takie gadki były na porządku dziennym, zdążyła się przyzwyczaić. Zdążyła się również przyzwyczaić do tego, że będzie musiała zrobić bratu jakąś pyszną kolację, żeby go udobruchać. Kochała Karola i nie wyobrażała sobie bez niego życia, ale miała już ojca, więc nadopiekuńczy braciszek nie był w ogóle jej potrzebny do pełni szczęścia.

  - Zawsze taki jest dla ciebie? – zapytał cicho Andrzej, jakby bojąc się, że Kłos za chwilę wyskoczy ze swojej sypialni i zdzieli go kapciem po głowie.

  - Jaki? Nadopiekuńczy? Zaborczy? Nieustępliwy? Zawsze – westchnęła ciężko, siadając na kanapie. – Wiem, że się o mnie martwi, ale momentami już przesadza. Gdy wychodzę z Kaliną do klubu, w ciągu czterech godzin, potrafi wysłać mi sześć esemesów, czy aby na pewno się dobrze bawię i czy nie musi po mnie wyjechać? Czysty obłęd…

  - Nie ma co się dziwić, każdy starszy brat jest taki. Mój, co prawda nie jest aż tak nadopiekuńczy, ale też mamy fantastyczny kontakt – Andrzej uśmiechnął się sam do siebie, a następnie zmarszczył brwi i spojrzał prosto w jasne oczy Kłosówny. – Słuchaj, Halszka… Przepraszam za ranek. Zachowałem się jak dupek. W sumie zawsze tak się zachowuję – przegryzł dolną wargę, a na twarz dziewczyny wpłynął ciepły uśmiech – nieważne. Chciałem przeprosić.

  - Ja ciebie też przepraszam i mam nadzieję, że w przyszłości chociaż spróbujemy rozmawiać ze sobą tak jak teraz.

____

Uwaga! Rozdział nie jest sponsorowany. :)

Z rozpędu chciałam napisać ośmiokrotnego Mistrza Polski.

Albo najlepiej dziewięciokrotnego. Ale to w przyszłym roku. :)

Misiaczki nasze!, oby tak dla końca! <3

A Stefkowi życzę, żeby wszyscy, którzy pukali się w głowę w dniu ogłoszenia wyboru,

odszczekali to, tak jak było w przypadku Miguela.

Czytaliście już zwykły numer o miłości?

Jeśli nie, to zapraszam!

ask                                                   39091085                                                     facebook