9. Nie każdy chce taką wielką babę.

♪♫♪

      Ukochany Bełchatów jeszcze nigdy nie wydawał jej się tak piękny i tajemniczy, jak właśnie tej nocy; wiatr delikatnie kołysał gałęzie drzew, znajdujących się tuż przy Energii, a dookoła panowała głucha cisza, która, o dziwo, nie była krępująca. Siedzący obok Andrzej, co chwilę rzucał jej ukradkowe spojrzenia, uśmiechając się przy tym szelmowsko. W życiu nie pomyślałaby, że ich relacje poprawią się aż do takiego stopnia. W głębi duszy musiała przyznać, że siatkarz najzwyczajniej w świecie dojrzał; nie był już tym samym chłopakiem, który wiecznie robił jej na złość i w każdej możliwej chwili próbował wyprowadzić ją z równowagi. Stał się interesującym mężczyzną, którego z każdą kolejną chwilą poznawała na nowo i przez myśl przeszło jej nawet to, że chciałaby wpuścić go do swojego świata.

  - Masz kogoś? – zapytał nagle, przerywając głuchą ciszę. Przecież doskonale wiedział, że od kilkunastu miesięcy jest wolna, ale zapragnął usłyszeć to z jej ust. Po co? Nie wiedział sam. Przecież nie myślał o niej jako o potencjalnej kandydatce na swoją partnerkę, w żadnym wypadku! Ten pocałunek był tylko momentem, na który oboje stracili panowanie nad sobą i wiedział, że on i tak niczego między nimi nie zmieni.

       A może już zmieniło...?

  - Nie - poprawiła się na ławce i odrzuciła do tyłu długie kosmyki blond włosów. Nikt z zewnątrz tak naprawdę nie rozmawiał z nią na ten temat. Karol zawsze starał się chronić ją przed wścibskimi ludźmi, którzy niedyskretnymi pytaniami mogli zaburzyć harmonię w jej hermetycznym światku. - Właściwie odkąd rozstałam się z Aleksem, nie miałam nikogo - powiedziała cicho, spoglądając na niego spod idealnie wytuszowanych rzęs. - Ciężko byłoby mi znowu przywiązać się do kogoś, wiedząc, że być może kiedyś nadejdzie taki dzień, kiedy ta osoba powie ,,przepraszam, ale my właściwie do siebie nie pasujemy i nie potrafię cię pokochać tak, jak na to zasługujesz" - nakreśliła palcami cudzysłowie i westchnęła. - Aleksander był moim pierwszym facetem we wszystkich aspektach, jeśli wiesz, co mam na myśli, dlatego tak bardzo odchorowałam to rozstanie; przestałam wychodzić z domu, kontaktować się ze znajomymi, jeść. Całe dnie spędzałam w pokoju, gapiąc się w sufit. Gdyby nie Karol, który w porę kopnął mnie w dupę i wręcz zmusił do rozmowy, być może dzisiaj nie siedzielibyśmy tutaj razem - spojrzała na swoje perfekcyjnie wypiłowane paznokcie, które pomalowane były dzisiaj na niebiesko. Andrzej kilkakrotnie otwierał usta, ale za każdym razem nie wiedział co tak właściwie chce powiedzieć. Dlatego postanowiła rozładować jakoś sytuację. - Poza tym z moim wzrostem ciężko jest znaleźć jakiegokolwiek faceta, od którego nie byłabym wyższa, a jeśli już nie jestem, nie każdy chce taką wielką babę. Dlatego brani pod uwagę są chyba tylko siatkarze – westchnęła głośno. – Och, ty jesteś siatkarzem – zauważyła błyskotliwie i oboje wybuchnęli śmiechem.

  - Nie da się ukryć – Andrzej pokręcił głową i przyciągnął ją do siebie, a blondynka przylgnęła mocno do jego klatki piersiowej. – Oj, Halcia, Halcia. W życiu nie pomyślałbym, że jesteś aż tak fajną dziewczyną. Zawsze pozowałaś na pewną siebie, wyrachowaną pannicę, która nie dostrzegała niczego, oprócz czubka swojego nosa i wszystkich traktowała z góry. Nigdy nie wychodziłaś z nami na miasto czy jakąś imprezę, tylko siedziałaś zakopana wśród podręczników, za każdym razem drąc się na nas, gdy byliśmy z Karolem i chłopakami nieco głośniej. Momentami miałem cię za niezłego dziwaka..

  - Dzięki, Wrona! – szturchnęła go z niezwykle poważną miną, ale sekundę później roześmiała się głośno. – Ale muszę przyznać ci rację; byłam niezłym dziwakiem. Wtedy ty i Karol wydawaliście mi się parą przerośniętych małp o IQ banana i myślałam, że spędzając czas w waszym towarzystwie, mogłabym zarazić się tą głupotą. Poza tym, przez moją sporą wagę, brakowało mi pewności siebie; zamiast coś z sobą zrobić, wolałam użalać się nad sobą przy litrowych lodach, oglądając ,,Łabędziem być”.

  - Mi podobałaś się nawet z tymi nadprogramowymi kilogramami… - powiedział cicho Wrona, kładąc rękę na jej dłoni.

      Posłała mu ciepły uśmiech, głębiej wtulając się w jego ramię. Nigdy nie pomyślałaby, że kiedyś będzie potrafiła rozmawiać z nim jak z prawdziwym kumplem. Mając te kilkanaście lat, przez pewien czas czuła do niego miętę, ale swoim wrednym zachowaniem szybko wybił jej z głowy wszelkie miłostki i z każdym kolejnym dniem nie lubiła go coraz bardziej.

  - Nie żartuj…

  - Nie żartuję, serio – uśmiechnął się po raz kolejny. – Jakoś nigdy nie lubiłem wieszaków. Dla mnie kobieta powinna mieć na czym usiąść albo żeby było za co złapać – mówiąc to, bezwstydnie spojrzał jej w dekolt. – Czyli się kwalifikujesz w sumie…

  - W sumie to jesteś świnią – poprawiła bluzkę, uniemożliwiając mu dalsze podziwianie swoich wdzięków. – Może byśmy się już powoli zaczęli zbierać, co? Jest… - z kieszeni marynarki wygrzebała telefon komórkowy – prawie czwarta! Niedługo zacznie świtać, a Karol dostanie zawału, gdy zorientuje się, że nie ma mnie w domu.

  - Zawsze jesteś taka…? – podniósł się z ławki i złapał ją za rękę, splatając przy tym palce. – W sensie obowiązkowa i ułożona…?

  - Przynajmniej staram się na taką pozować – wymruczała, zatrzymując się na moment.– Wiesz, Andrzeju? To chyba jeden z najlepszych dni w moim życiu - Wrona spojrzał prosto w jej oczy, a następnie po raz kolejny posmakował jej ust.

  - To dobranoc – powiedział cicho, odprowadzając ją do drzwi jej pokoju.

      Po gościach i imprezie nie było już ani śladu. Kłos wiedział, że gdyby zostawili nieporządek, Halszka zrobiłaby mu rano ogromną awanturę, podczas której doszłoby do rękoczynów, dlatego salon, stanowiący również tymczasową sypialnię nowego środkowego Skry, lśnił czystością, chociaż to i tak nie będzie mieściło się w halszkowych standardach.

  - Dobranoc – wzbiła się na palcach i musnęła jego policzek. – To był naprawę miły spacer…

  - Taak, szczególnie miłe były te buziaki… - ręka Wrony automatyczne powędrowała na jej biodro i przyciągną ją mocno do siebie. – Aż nabrałem chęci na powtórkę…

  - Jasne, jasne – wymruczała. – No to dobranoc po raz ostatni – uśmiechnęła się i jednym zgrabnym ruchem wyminęła siatkarza, który już pochylał się w jej kierunku, by po raz kolejny skraść jej całusa.

      Zamknęła drzwi pokoju i uśmiechnęła się sama do siebie. Kalina pochrapywała cicho, wtulona w poduszkę, a burza różowych włosów wyglądała niczym aureola. Blondynka ściągnęła z siebie ubrania i w ekspresowym tempie zmyła makijaż. Chwyciła piżamę i po krótkim prysznicu, wróciła do pokoju. Oczywiście wcześniej nie omieszkała zajrzeć do salonu, w którym Andrzej spał już w najlepsze, a świadczył o tym głośny świst wydobywający się z jego ust. Usiadła na łóżku, delikatnie szturchając śpiącą przyjaciółkę, która dopiero po entym szturchnięciu otworzyła jedno oko.

  - Mam nadzieję, że stało się coś ważnego, bo jak nie, to jak ciebie kocham, zamorduję – Kalina podniosła się do pozycji siedzącej i przetarła oczy.

      Wyglądała okropnie; w niezmytym, rozmazanym makijażu, przypominała wściekłą pandę, a różowe włosy wyglądały, jakby czesała je prądem.

  - A myślisz, że inaczej bym cię obudziła, idiotko? – Kłosówna usadowiła się tuż obok przyjaciółki i zaczęła wcierać w łydki balsam do ciała.

  - Dopiero wróciłaś…? – zerknęła na zegarek i oczy Malińskiej momentalnie zrobiły się wielkości pięciozłotówek. Jeszcze raz dla pewności spojrzała na czasomierz, stojący spokojnie na komodzie i pisnęła.  – Nie…

  - Tak… - pokiwała głową Halszka, a na jej twarz wpłyną ogromy uśmiech.

  - Nie! – wymsknęło się Kalce zdecydowanie za głośno.

  - Cicho, głupia – Halszka zamachnęła się, ale przyjaciółka uchyliła się w porę. – Tak. Dwa razy.

  - I gdzie to robiliście? – totalnie rozbudzona Kalina, wpatrywała się w przyjaciółkę z coraz większymi wypiekami na twarzy.

  - No w parku, a gdzie? – Halszka przewróciła oczyma.

  - W parku?! Halina, ty bezwstydnico! – szturchnęła ją ramieniem. – A powiedz mi, dobry jest w te klocki?

      Czy jest dobry…? Za każdym razem całował ją delikatnie i subtelnie, a jego zarost przyjemnie łaskotał jej brodę. Od pierwszej chwili ich języki fantastycznie ze sobą współgrały jakby były dla siebie stworzone.

  - Całuje najlepiej na świecie – powiedziała z pełnym przekonaniem.

  - Całuje..? – brwi Kaliny momentalnie powędrowały ku górze. – Zaraz, zaraz… Całowaliście się tylko?

  - A co ty myślałaś?

  - No, że cię wychędożył…

      Jedyną reakcją, na którą było stać Halszkę w tym momencie, było plaśnięcie sobie otwartą dłonią w twarz. Przyjaźni się z wariatką. Bezapelacyjnie.

__________________________

Hej, Polacy!

Bierzemy się w garść i w najbliższych meczach pokazujemy Irańczykom, gdzie ich miejsce!

ask                                 facebook                            39091085