10. Andrzeju, nie denerwuj się...

 ♪♫♪

       Cisza.

      Błoga cisza, która dla człowieka, balującego aż po blady świt i zarazem osoby, która poprzedniej nocy wypiła o kilka(naście?) kieliszków wódki za dużo, była prawdziwym zbawieniem. Otworzył jedno oko, potem drugie i upewniwszy się, że płócienne rolety w salonie rodzeństwa Kłosów są zasłonięte, odetchnął z ulgą. Głowa bolała niemiłosiernie i czuł, jakby ważyła co najmniej sto kilogramów, dlatego w duchu dziękował Bogu za to, że ta niepozorna kanapa była niezwykle wygodna, bo gdyby nie owe miejsce spoczynku, wyglądałby jak wrak człowieka. Z nadludzkim trudem próbował zgramolić się z jego prowizorycznego łoża, jednakże zaplątany w koc, runął na panele z głośnym hukiem, siarczyście przeklinając i czując drażniącą suchotę w jamie ustnej.

      Teraz oprócz głowy, bolał również tyłek. Sam nie wiedział, co bardziej.

  - Dzizas, stary! Powaliło cię do reszty? – momentalnie w progu salonu pojawił się środkowy Skry, dzierżący w dłoni butelkę zimnej Nałęczowianki. Zimnej, bo doskonale widział cudowne kropelki wody, osadzone na plastikowym opakowaniu. Koszulka ubrana na lewą stronę i ogromny grymas, malujący się na jego twarzy, świadczyły o tym, że i on nie był w najlepszej formie. Ba!, Karol wyglądał jakby był dopiero co zdjęty z krzyża.

  - Soreczka – wymruczał Wrona, łapiąc się za głowę i wtedy dotarło do niego, że podczas wczorajszej libacji, zdecydowanie przesadził. Ale przecież już wcześniej spodziewał się tego, że o poranku będzie czuł się tak, jakby wpadł pod rozpędzony pociąg, jednak i tak nie potrafił odmówić sobie alkoholu. Pił tak rzadko, że gdy siadał przy kieliszku, nie potrafił powiedzieć sobie dość, gdyż nie znał swojego umiaru. – Ja pierdolę, Karol, jak jeszcze raz zobaczysz mnie z alkoholem, to nie patrz; od razu lej po mordzie… - Kłos usiadł obok przyjaciela i podał mu butelkę z wodą, którą ten w ekspresowym tempie opróżnił.

  - No, pobawione było – westchnął Karollo, drapiąc się po rozwichrzonej czuprynie. – Mam kaca jak stąd do Szczecina, ale myślę, że jak wezmę jeszcze ze dwie aspiryny, to około południa może mnie puści. Jeszcze dzisiaj trzeba zacząć się pakować, bo przecież od jutra mamy zgrupowanie w Spale. Jakby Anastasi zobaczył nas w tym stanie, to by nogi z dupy powyrywał - wyciągnął przed siebie swoje długie, chude i opalone kończyny dolne i westchnął ciężko. – Nie wiem dlaczego, być może przez tego kaca, ale naszła mnie pewna myśl, która od przebudzenia nie daje mi spokoju. Wczoraj zauważyłem bardzo dziwną rzecz; gdzieś pod koniec imprezy, zniknąłeś w niewyjaśnionych okolicznościach z Halszką i do tej pory zastanawiam się, jakim cudem dogadałeś się z moją cudowną siostrą, co? - blondyn spojrzał podejrzliwie na przyjaciela, który przełknął głośno ślinę. 

  - Oj, Karol... - Wrona machnął dłonią, czując narastające zdenerwowanie. Przecież jeśli powie kumplowi, że całował się z jego ukochaną, jedyną siostrzyczką, ten zadusi go gołymi rękoma. Doskonale znał podejście Kłosa do wszelkich absztyfikantów Halszki, których najchętniej powystrzelałby ostrym śrutem. Halcia była jego skarbem, osobą, której nieustannie matkował i wielokrotnie powtarzał, że jest za nią odpowiedzialny. – Przecież mówiła ci, że zakręciło jej się w głowie, a ja, chyba jako jedyny, byłem w stanie wyjść z nią na dwór. Chyba lepiej, żeby poszła ze mną niż sama, nie uważasz? Mało to zjebów chodzi po świecie…

  - Andrzeju, nie denerwuj się… - Karollo zaczął spokojnie, intonując głos wojskowego z hitowego filmiku. – Cieszę się, że zająłeś się Halką, ale nadal nie wiem jakim cudem, od mojego powrotu do domu i podczas wczorajszej imprezy, ani razu nie skoczyliście sobie do gardeł? Serio, zaczynam się o was martwić…

      Wrona wzruszył lekko ramionami. Fakt, przez te kilka dni, które spędził w Bełchatowie, jego podejście do Halszki nieco się zmieniło, szczególnie po wydarzeniach, mających miejsce wczorajszej nocy, ale w żadnym wypadku nie zamierzał spowiadać się z nich Kłosowi. Nie był przecież na tyle głupi, by narażać się na uszczerbek zdrowotny. Poza tym, Halszka pewnie tak samo jak on, nie traktowała tego poważnie, więc raczej było po sprawie. Teraz on pojedzie na zgrupowanie do Spały, potem, daj Boże!, na Mistrzostwa Europy, a ona zostanie w Bełku i oboje zapomną o tym nic nieznaczącym incydencie.

      Ale czy na pewno chciał o tym zapomnieć?

     Fakt, że dziewczyna pociągała go, był niezaprzeczalny. Wyrosła naprawdę na piękną kobietę i nie przypominała już tego małego pulpeta z wiecznie zaróżowionymi policzkami, do którego w tajemnicy przed światem czuł miętę. Do tego była niezwykle interesująca, inteligentna i czarująca; wciąż zaskakiwała go swoją rozległą wiedzą. W życiu nie pomyślałby, że ta dziewczyna przejdzie aż taką przemianę. Bo przecież mimo nieciekawego początku, potem dogadywali się bardzo dobrze. I w tym momencie przeszła mu przez głowę myśl, która z pewnością nie powinna się pojawić. Ta zadziorna, pyskata dziewczyna, była jego ideałem kobiety.

      Nieosiągalnym ideałem kobiety.

       Przeciągnęła się rozkosznie ziewając i jednocześnie poczuła, że spada z łóżka. W ostatniej chwili złapała się szafki nocnej, dzięki której nie runęła z hukiem na twarde panele. Kalina spała jeszcze, oddychając miarowo i mamrocząc coś pod nosem, do czego Kłosówna, przez te wszystkie noce, kiedy to gniotły się na jej małym, jednoosobowym łóżku, zdążyła już się zresztą przyzwyczaić. Poprawiła kołdrę, osłaniającą ciało jej przyjaciółki, przejechała ręką po blond czuprynie i zarzuciła na swoje ramiona szlafrok.

       W mieszkaniu było stosunkowo cicho; jedynie z salonu dochodziły jakieś ciche dźwięki, świadczące o tym, że niektórzy z domowników już nie śpią. Zahaczyła o kuchnię i nastawiła wodę na herbatę, a następnie włączyła ekspres, co należało już do jej codziennego rytuału. W duchu podziękowała Bogu, że wczoraj zrezygnowała z picia alkoholu, bo znając życie, jęczałaby teraz, prosząc o śmierć albo wymiotowałaby tak głośno, że wszyscy sąsiedzi wiedzieliby, iż ktoś w mieszkaniu Kłosów nieźle zabalował. Jednak dzięki swojej asertywności, chyba jako jedyna w tym domu, była dzisiaj rześka. Ekspres zapiszczał i do swojego kubka nalała odrobinę pysznej, czarnej cieczy, której zapach roznosił się teraz po całym pomieszczeniu i przyjemnie łaskotał halszkowe nozdrza.

  - Dla mnie też znajdzie się odrobina kawy…? – usłyszała za sobą i momentalnie odwróciła się.

  - W twoim stanie, bardziej niż kawę, polecałabym aspirynę – mruknęła blondynka i  po nalaniu do szklanki wody, wrzuciła do niej tabletkę, którą wygrzebała gdzieś w czeluściach szafki. – Tak to jest, jak pije się oporowo.

  - Przypominam ci, że ostatnio to ja ratowałem ciebie, więc w ogólnej klasyfikacji jest jeden do jednego – powiedział Andrzej i pośpiesznie wypił miksturę, która w założeniu Halszki, miała postawić go na nogi. Sądząc po minie Wrony, nie pomogła w ogóle. – Ja pierdolę, nigdy więcej – skrzywił się niemiłosiernie.

      Halszka oparła się o szafkę kuchenną i popijając kawę, obserwowała dokładnie siatkarza, który bez skutecznie walczył z kacem, przykładając do czoła dzbanek z przefiltrowaną wodą. Przez moment chciała poruszyć temat tych nocnych buziaków, jednakże nie miała pewności, czy Wrona na pewno o nich pamięta? Nieźle zbombił się podczas imprezy i może przez to stał się śmielszy niż zwykle? Tego nie wiedziała i obiecała sobie, że jeśli on nie poruszy tematu, ona również tego nie zrobi.

      Z lodówki wyciągnęła cytrynę, której gruby plaster wrzuciła do dopiero co zaparzonej herbaty, a następnie postawiła filiżankę przed środkowym. Wrzuciła do niej kilka kostek cukru, mrucząc pod nosem, że to powinno pomóc i zajęła się przygotowaniem śniadania. Wrona czując, że atmosfera między nimi staje się gęsta jak kisiel malinowy doktora Oetker’a, postanowił zamknąć się na moment i wypić w spokoju herbatę. Z własnych obserwacji wnioskował, że Halszka raczej nie ma zamiaru poruszać tematu wczorajszego spaceru, więc i on postanowił milczeć. Wpatrywał się za to w jej zgrabne, długie nogi, które wystawały spod różowego szlafroka, oczywiście do momentu, gdy nie posłała mu karcącego spojrzenia.

  - Także ten… - zaczął, drapiąc się po głowie. – Jutro wyjeżdżamy, a ty nawet nie zdążyłaś nacieszyć się bratem.

  - Widzę go niemalże cały rok, więc nam obojgu przyda się odpoczynek od siebie – wzruszyła ramionami. – Poza tym zostaje z Loną i Kaliną, o ile ta nie będzie latać gdzieś ze swoją nową dziewczyną – przewróciła oczyma.

  - To Kalina jest… ciepła? – oczy Wrony momentalnie zrobiły się wielkości pięciozłotówek.

  - Ja wiem czy ciepła? – sama zainteresowana wpadła jak burza do kuchni. – Temperaturę ciała mam raczej w normie – wytknęła środkowemu język.

  - To znaczy, nie chciałem cię urazić… - zaczął plątać się, a dziewczyny ryknęły głośnym śmiechem.

  - Oj, daj spokój – Kalka machnęła dłonią, uśmiechając się szelmowsko. – Ale nie martw się Andrzejku; między mną a Halszką jest tylko przyjaźń, dlatego masz szansę i nie spierdol tego.

      Miny Andrzeja i Kłosówny wyrażały więcej niż tysiąc słów.

___________________________

Kochane, bardzo proszę o nienagabywanie.

Od kilku tygodni zapieprzam na dwa etaty;

z jednej roboty do drugiej

i naprawdę nie mam czasu na pisanie nowych rozdziałów,

a i zapasy powoli się kończą.

Nawet teraz dodaję rozdział z telefonu,

także poproszę o odrobinę zrozumienia.

ask                            facebook                        39091085