Prolog, czyli (nie)miłe początki złego...

 maj 2013

♪♫♪

     Zmrużyła wściekle swoje jasne oczy i cisnęła czarnym telefonem o materac idealnie zaścielonego łóżka, siarczyście wyklinając pod nosem swojego jedynego brata, który właśnie wygrzewał ten swój chudy tyłek na Malediwach, spędzając, jak uważał, zasłużone wakacje z Iloną. Ona osobiście uważała, że te wakacje nie były wcale, ale to wcale niezasłużone; piąte miejsce Skry, jako jeden z jej najbardziej zagorzałych kibiców, uznawała za absolutny koniec świata i winą za to obarczała między innymi swojego brata, któremu porażki z Resovią wypominała dosłownie na każdym kroku. I jeszcze raczył wpakować ją w takie bagno! Doprawdy, Karol Kłos jest chyba najbardziej bezmyślną osobą na świecie, która w miejscu, gdzie powinien znajdować się mózg, miał miniaturową piłkę Mikasę.

     Jeszcze raz rzuciła okiem na swój pedantyczny pokój i odruchowo z rękawka czarnej marynarki, strzepnęła jakiś niewidzialny pyłek. Zawsze była zbyt ułożona. W ogóle była zbyt. Zbyt głośna, zbyt ironiczna, zbyt zarozumiała. Każdy, kto znał rodzeństwo Kłosów, nie mógł nadziwić się jak bardzo dwoje dzieci, zrodzonych z tych samych genów, może być tak diametralnie różne. Spojrzała na tarczę zegarka, która wskazywała godzinę dziewiętnastą zero dwie. Siedem minut spóźnienia, nieładnie. Ale po kimś takim, jak Andrzej Wrona, można było spodziewać się wszystkiego; doskonale pamiętała, jak spędziła przez niego dwa miesiące z ręką w gipsie, po tym jak zepchnął ją z murka w drugiej klasie szkoły podstawowej. Co prawda, od tego wydarzenia minęło już kilkanaście ładnych lat, ale pewna awersja do tegoż osobnika pozostała. Nawet teraz, będąc dorosłą osobą, unikała Andrzeja jak ognia i uważała, że przyjaźń jego i Karola, była dla jej brata czymś destrukcyjnym. Ale skoro jej brat jest kimś tak wspaniałomyślnym, że pozwolił Wronie zamieszkać w jego mieszkaniu do momentu aż klub nie znajdzie mu czegoś odpowiedniego, najzwyczajniej w świecie musiała się z tym pogodzić. Zresztą ona mieszkała tutaj również dzięki uprzejmości środkowego; odkąd rozstała się z Aleksem, który został w ich łódzkim mieszkaniu, każdego dnia musiała przemierzać 50 kilometrów, by dotrzeć na Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych w Łodzi.

     Karol prosił siostrę, żeby podczas jego nieobecności chociaż spróbowała być miła dla Andrzeja, który dziś miał przywieść do Bełka pierwszą turę swoich rzeczy. Kłos wręcz błagał blondynkę, by okazała Wronie odrobinę uprzejmości i zabronił robienia wrednych uwag, które były w jej stylu. Ale ona po prostu nie lubiła go i nawet się z tym nie kryła; zawsze wydawał jej się przerośniętym pawianem, który wszystko psuł i był chyba najbardziej niezorganizowaną i chaotyczną osobą na świecie. W dodatku ten jego chamski styl bycia; Pan i Władca całego świata, przyprowadzał ją o mdłości. Zastanawiała się, jakim cudem w ogóle znalazł sobie dziewczynę, bo przecież z tą swoją Patrycją był już spory okres czasu?

     Czując narastające zdenerwowanie i suchotę panującą w gardle, podniosła swój zgrabny tyłek z łóżka i powędrowała do kuchni. Stukot wysokich obcasów, odbijał się echem po całym korytarzu, raniąc jej uszy. Zdecydowanie powinna zrezygnować z noszenia ich w mieszkaniu, ale skoro chciała stanąć oko w oko z nowym środkowym bełchatowskiej Skry, szpilki dwunastki były czymś ewidentnie wskazanym. Podeszła do lodówki, z której wyciągnęła dzbanek z sokiem pomarańczowym, a następnie chwyciła szklankę, stojącą na blacie barku i nalała odrobinę cieczy do naczynia, by sekundę później umoczyć w nim usta. Już miała odstawić szklankę do zmywarki, jednakże uniemożliwił jej to dźwięk dzwonka, który rozniósł się po całym mieszkaniu. Jeszcze raz rzuciła okiem na swój nienaganny, może nieco zbyt elegancki, strój i upewniwszy się, że wygląda perfekcyjnie jak zwykle, podeszła do mahoniowych drzwi i biorąc głęboki oddech, nacisnęła klamkę, by stanąć oko w oko ze swoim prześladowcą z młodzieńczych lat.

  - Halszka? – Andrzej zmierzył ją od stóp po głów przeszywającym spojrzeniem. Bardzo zmienił się od momentu, kiedy widziała go po raz ostatni; wyraźnie zmężniał, a kilkudniowy zarost, który znajdował się na jego twarzy, wyraźnie dodawał mu uroku. – Sporo schudłaś od momentu, kiedy widziałem cię ostatnim razem – i jak tu go nie zabić?!

_____________

Dzień dobry, to znowu ja!

Ledwie zakończyłam Anielską, a już witam Was z czym nowym. Chyba oszalałam. Na pewno oszalałam.

Mam nadzieję, że będziecie ze mną, Wroniastym i Halszką.

Początek może nie jest zachęcający, ale myślę, że z czasem będzie ciekawiej.

Informacje standardowo w opisie na gg i moim facebooku.

Aha!, i od niedawna istnieje możliwość bycia informowanym przez aska;
wystarczy, że napiszecie, że mnie obserwujecie, a ja będę powiadamiać. ;)

ask          facebook           39091085